7 dic 2011
DE "NA INTIMIDADE DO AZOUGUE"
En agosto déitome sempre tarde
cando o silencio do sono
apalpa cada recuncho da casa
e atraveso ás escuras corredores
coa morneza dos alentos
a respiración dos nenos
que anuncia o descanso
procuro a frescura das sabas
o recendo dos beizos
a crepitar na noite
esa pequena distancia
nos límites da cama
Abóndame con te mirar
quizais rozar o teu corpo
soñar coa mañá
á espera do amor
Deberiamos cambiar esta costume
de bicarnos as tentas baixo as luces
do último solpor de agosto
amosarlles aos nenos a promesa
tatuada nesa beleza túa
de peitos de deusa
explicarlles o por que do teu sorriso
esa voz de buguina
o silencio dos teus beizos na mañá
o arreguizo dos meus ollos
a secreta mirada dos amantes
Cando morra o amor
quero estar vivo
e desmaiar sobre ti
a luz deste abandono
vivir de novo
a tépeda pel a demorarse
no vértice da alba
o desterro dos corpos a buscarse
Quero estar vivo
cando morra o amor
saciar esta sede de nostalxia
que se deita sobre a cama
soñar co pan das túas cicatrices
poder amar o mar deste delirio
DE "NA PROCURA DO NORTE"
NA PROCURA DO NORTE
O Guerreiro venceu e trouxo o Norte.
Luísa Villalta
-I-
Cando ande á procura do Norte
non me preguntedes pola terra en que nacín,
nin dos nomes dos pais que me deron a vida,
nin da dozura dos beixos da miña compañeira.
Non me preguntedes polo perfume á salitre
apreixando os camiños da miña nenez.
Non deixedes que as bágoas enfouzen
o recordo da mirada dos fillos.
Cando ande á procura do Norte,
na peregrina viaxe na vastedade do tempo,
non me preguntedes pola embriaguez do camiñante,
pola conversa cabo da lareira,
polo pouso que deixa a chegada,
polo sabor a terra mollada.
Non me preguntedes, cando procure a vertixe da liña do horizonte,
pola serea presencia das nubes,
pola brisa lene no solpor do día,
pola hora na que os corvos sacian a sede.
Cando chegue o momento,
preguntar pola incerta sombra da inabarcable existencia.
MEMENTO MORTIS
Reclamamos para nós as osamentas deitadas na poeira,
os fanados peteiros dos voitres
aboiando arredor das despedidas.
Emerxemos dos pozos baleirados cos cánticos do abril
mergullados ao ritmo da seitura
na alba florecida co Nordés.
Hai voces que me chaman
a ficar embebido de ti,
a compartir este ceo azul e tan profundo
que asolaga a fervenza dos adeuses.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)