n verán de 2011 feito poesía
PABLO BOUZA “NA INTIMIDADE DO AZOUGUE”
O escritor de Fene presentaba onte en Portas Ártabras o seu cuarto libro “Na intimidade do azougue” (Espiral Maior), unha especie de diario fotográfico no que o lector se instala no verán, máis en concreto, nunha casa entre o verde e o mar para coller o avión e voar ata Londres a respirar do caos e adentrarse no interior do poeta. Para escoitar cousas do amor.
ReportaXe de MARTA GARCÍA MÁRQUEZ
Dunha búsqueda intensa da memoria a un verán caluroso de 2011. Porque cando pica o sol, tamén hai poesía, Pablo Bouza trata de pescar con rede as pequenas cousas que son invisibles para o ser humano. Pasa demasiado á présa diante delas e non as ve.
Así que do mesmo xeito que o poeta animou aos seus fillos a capturar lorchos e patexos na praia en agosto, el quixo capturar tamén en versos eses momentos. Intres que, sen querer, están cheos de contrastes porque do meollo dunha casa no medio do verde, a nova publicación pasa a un caótico Londres onde foi parar o autor cun bolígrafo na man.
E xurde o abismo. Contrastes que fan que o modo de ver a vida cambie segundo Bouza escriba entre a herba ou no medio do asfalto. Arredor de toda esa marea de persoas que van a rebumbio na cidade do Támesis. Pasa que despois desa trasfega, o poeta toma asento. Respira. Entón volve aos temas que sempre lle perseguiron. E saen á palestra a sensualidade e o amor que fan que na última parte de “Na intimidade do azougue”, os versos tornen máis hacia o interior. Ata tocar as vísceras.
Bouza conta que é necesario abrir a poesía a cousas máis dixeribles porque pasa que moitas das veces nin os propios escritores saben o que queren dicir. Chegan a unha profundidade tal que o entendemento queda abandonado polo camiño. Esquecido.
O poeta lembrábase do que dixo Leonard Cohen ao recibir o premio Príncipe de Asturias. O canadiense aseguraba enriba do estrado que non tiña nin idea de onde proviña a súa poesía porque “se o soubéramos fariamos máis e mellores poemas”. Neste caso, Pablo Bouza mete o fuciño nesa realidade cotiá sobre a que todos pasan de largo para darlle unha perspectiva poética que é capaz de conxelar as tardes do verán para sempre. Con todos os seus aromas. E a súa máxia. En páxinas de papel que veñen da man de Espiral Maior.
Despois de editar “Ingrávido signo”, que coincidiu no tempo coa morte do seu pai, o escritor regresa cun libro que ben podería pasar por diario fotográfico, moi rápido e fácil de ler que supón un punto de inflexión na súa traxectoria. Bouza explica que é como se abrira unha ventá e aireara a súa máquina de facer versos.
Claves > Unha vez que o artefacto respirou a fresco, a súa impronta foi ata unha das claves da súa literatura que é o amor porque o normal é que un escriba un poema inspirándose na persoa que lle fai tilín aos quince. O difícil é continuar escribíndoos aos 45 cando as relacións son mundos distintos. Complicadas. Para voltar a un dos temas filosóficos do ser humano e pechar o diario de fotos cunha entrega máis íntima. De todo o que se lle pasou pola cabeza e que Bouza centrifugou ata que colleu ritmo. Fíxoo poesía.
Conta o escritor de Fene que é moi difícil publicar en rima. Por iso, os seus anteriores libros foron pasados ao papel despois de resultar gañadores de distintos certames en Gondomar, Vilalba ou Marín. Nesta ocasión, Espiral Maior saca o cuarto da súa produción no que o lector collerá mentalmente a toalla e será libre en medio das pequenas cousas para coller o avión e chantar os pés en Hyde Park, xunto aos esquíos. Nunha viaxe de apenas dous meses que rematará nunha casa con catro cavidades que non deixa nunca de bombear.
