RESTOS DE TI
Que no puedas perder lo que perdiste
no da tranquilidad, sino vacío.
Luís García Montero
Bate aínda,
-coa fereza esquiva dos derrotados-
este mar de poeira e aloumiños
contra os esgrevios cantís da memoria
escarvada na grisalla dos desertos,
nos restos de nós,
na carne apodrecida,
no balbordo dos paxaros nos alpendres.
Entupida a túa voz coa seiva dos días,
co musgo que tingue esta caverna
na que habita o teu corpo xa abrasado
pola longa seca da noitebra.
Sartego frío onde repousan os teus ollos
encorados nas augas como un manto
das virxes e dos santos naufragados
no ceo daquel deus crucificado.
Bate aínda
-coa dor dos corazóns nas despedidas-
este mar de luces e solpores
contra as voces dos adeuses,
do invisible lenzo que nos protexe
das augas embebidas da memoria.
O SOL DAS DESPEDIDAS
Son as velas dos navíos
testemuñas da túa partida.
Brancos gumes fendendo
a grisalla da bocanoite.
Contemplan as luces da cidade
a orla das escumas nos cantís;
e o teu corpo coa memoria despregada
avanza cara o sol das despedidas.
NON SEREMOS MÁIS
Virán os anos contra nós
curando as chagas do tempo e
da memoria.
Os meus ósos serán teus ósos,
non máis que nomes nun
inverno de defuntos.
E o amor non terá respostas,
senón caladas presenzas
coma o mato que medra
nas bocas dos amantes.
Non seremos máis que tumba e mausoleo,
una imaxe no álbum dalgún neto,
un recordo en días sinalados,
un orgullo de pertenza a algunha estirpe,
una ofensa ao recordo dun pasado.
No hay comentarios:
Publicar un comentario