BENVIDOS

Neste blog pretendo dar a coñecer os meus libros e a miña obra poética.

8 nov 2009

A PEL DA PEDRA

(Premio de Poesía "Concello de Marín 2009)


A PEL DA PEDRA

-I-

Os corpos tornáronse en sombras minerais,

en artesa de mármore na que deitar os sentimentos.

Xurdiron espirais de suave tenrura

a rubir polas ondas e as dunas do desexo.

Domeou a man,

-trabe do corpo que guía ao arte-

erguendo da rocha o ímpeto dos torsos devecidos.

Os corpos medraron na arxila apreixada

entre o tremor das augas e da terra

levedando na epiderme destas pedras.

Quedou a sutil físgoa do tempo

a domesticar as formas da memoria,

a verter a seiva da beleza,

a morder a carne invisible do baleiro.

E a pedra tornou corpo,

e o corpo luz,

e a luz beleza.

-II-

A nudez,

a beleza

na pel que arde na pedra.

O corpo,

misterio dos seres

na seiva doce da arxila

A forma,

sinuoso tacto

na brisa do desexo.

A arte,

presenza anónima

na espiral do talento.

-III-

Son a pedra, a mica,

o feldespato ferinte desta pel

que recubre a herdanza da paisaxe.

Son a ignota fenda destas rochas,

o silencio dos días consumidos,

a mudez definitiva da memoria.

Son o rego do tempo no granito,

o preciso golpe da buxarda,

o medo incomprendido ao esquecemento.

Son o coiro enxertado nas raíces,

o latexo vagaroso desta ausencia,

o corpo derrubado na nostalxia.

-IV-

E a pedra foi camiño

a esvarar pola pel dos corpos,

a deitarse nos límites dos desexos,

a tinguir de negras ausencias as despedidas.

E da arxila xurdiron trémulos torsos

a atoparse nas augas dos amantes,

a perderse nas caricias dos odiados.

E a pedra foi escuro verniz

a verter o alento da vida,

a ocupar espazos da existencia,

a amosar o músculo da nada.

E da arxila a beleza que estremece,

o signo da materia renacida,

o oficio tantas veces devecido.

-V-

Hai un mar de pedras

afogando a pel dos soños.

Un remuíño de espirais

a aniñar no embigo

que naufraga na tregua do corpo.

Hai un látego de seixos

a sangrar os días,

a maldicir a dor

da cortiza mol que nos separa.

-VI-

Coma a pedra mol

que busca o río

vaga

polos lugares

húmidos do corpo

a túa pel

de serpe

arxilosa.

-VII-

A pedra ten a forza da man que a traballa

a linguaxe íntima na que abalan os corpos

a bater na tersa pel do granito.

Ten a quentura do sangue morno,

aroma a terra e a memoria,

ten o dominio das veigas, dos vales e os cantís,

o repouso das aves e das bestas.

Ten a morte de pedra feito o berce

no que acougan os osos dos antergos;

e as cores cincentas dos santos e dos deuses;

e as cruces que salaian nos camiños;

e os sucos espirais en antas e penedos.

A pedra ten a forza da man que a traballa,

o recendo salobre da brisa dos océanos;

ten a casa de pedra feita a vida

e de pedra é a ferida do amor no ímpeto do odio.

Ten de pedra o corazón tallado

as horas que devalan no tempo dos amantes;

e as pontes sobre as augas de pétrea calma;

e as fontes a estiñar de versos e palabras.

A pedra ten a forza da man que a traballa,

o latexo da materia derramada nos soños,

o sinal fértil no que nace o desexo.

-VIII-

Nos sartegos de pedra

a arxila húmida

recubre a pel

do

tempo.

O tempo:

pegada imprecisa

da

memoria.

O tempo:

face teimosa

do

pasado.

-IX-

Ameite pedra contra o tempo

acariñando o veludo musgo do pasado,

os instantes demorados do crepúsculo,

os anceios do sol coma perdida ofrenda.

Ameite no acedo sabor das

algas e os liques na pel das penas,

na xeografía salobre das furnas

a deitarse na ausencia das marés

apreixando a luz insomne dos océanos.

Ameite na gravidade dos penedos

a devorar o horizonte,

no frío mesto das néboas

a anunciar as albas.

Ameite na calor dos tornos

a domear a arxila,

nas cores do mato e das silveiras

a verdecer a terra.

Ameite pedra contra o tempo,

contra o xofre doce da memoria,

contra o denso óxido da nada.

Ameite pedra contra o tempo.

-X-

Falar coas pedras…

durmir aloumiñado polo sol

sentir na pel a caricia da tarde

procurar o seixo dos teus ollos

perderse na espiral do teu embigo

beixar a talla do teu peito

Falar coas pedras…


-XI-

Pedinche que

tallaras en pedra

o silencio.

A morneza de

ver pasar as

horas contra

o teito do teu cuarto

sen máis que

sentir na pel

o calafrío da

memoria.

Tallar en pedra

o eco xordo do poema.


-XII-

Extramuros tentando abolir

a inmensa distancia que nos separa

adiviño a ausencia a se pousar

nas pedras.

A muda, inmóbil presenza desta paisaxe

non existe sen ti.

Non hai nada que fira máis a pel

que os recordos a espellarse

no gume da memoria.

Cala en ti a transcendencia dos silencios,

o insomnio das noites a espreitar

un suave aceno,

un signo agre nos ollos,

un lento poema nos dedos

a tocarte.


-XIII-

A pedra é fráxil

ante a trabada teimosa

da buxarda.

É fráxil coma o corpo

novo dun adolescente

ante o imparable

desexo de fuxir.

A perfecta caligrafía do tempo

-tallada na pel a lume lento-

devólvenos a palabra fráxil do poema.


-XIV-

Lamber a pedra dos malecóns

co devezo do que soña coa salitre

anegando a pel dos imperios,

aprendéndolle a sede a esta patria.

Patria manacial que abrolla

debuxando o suco da memoria

a tallarse na arxila dos vencidos.


-XV-

Medran menhires, miliarios e estelas

abrollan nas laxes berces e aras,

un rodopío de pedras

a devalar na historia,

un lampexo de luz

sobre o pozo da memoria,

a pel pedrés da terra consumida

nas perpetuas augas da vida.


-XVI-

Finxirei que non escoito

esa chuvia a esvarar nas pedras,

as minúsculas pingas de mica

a apaxar a pel dos muros,

o bruído xordo do silencio

a bater con forza nas entrañas.

Tal vez o meu corpo consumido

será por sempre vendaval

a varrer os camiños da memoria

nesta patria onde a nostalxia

é o destino.


-XVII-

Que saiban de ti as pedras

-espida muller de arxila-

cando o vento ince as velas

na lentura das badías.

Que saiban da dozura

do teu ventre:

fráxil ánfora

de pel de algas.

Que saiban do silencio

cando estiñan as palabras

no río da memoria.

Que saiban da nostalxia

no solpor desta derrota.

Que saiban, muller,

que saiban.


-XVIII-

Pedra a pedra fun erguendo un muro

que separa agora estes dous corpos

no que medran o musgo e máis o sangue

polo que esvara o resío na invernía.

Un muro labrado a coiteladas

coa violencia que proclama o teu silencio,

un lampexo de luz, un laído

a tradear este mar de seixos,

unha pel que se engurra coas ausencias,

unha ollada co arreguizo dun remorso.

Unha fronteira de culpas

separa agora estes dous corpos

nos que medra latexante a indiferenza


-XIX-

Pedras que rolam sozinhas,

devagariño,

coa lentura dos ollos

dos vellos

a espreitar

nas praias

da memoria.

Pedras que mudan

a pel

coma serpes

nas nidias areas

do deserto.


-XX-

É a pedra a última derrota,

o sino feble do tempo

a murchar as trabes da casa.

Ruben as hedras pola pel

da casa a demorar a chamada

inevitable da nada.

1 comentario: