(Premio de Poesía "Concello de Marín 2009)
A PEL DA PEDRA
-I-
Os corpos tornáronse en sombras minerais,
en artesa de mármore na que deitar os sentimentos.
Xurdiron espirais de suave tenrura
a rubir polas ondas e as dunas do desexo.
Domeou a man,
-trabe do corpo que guía ao arte-
erguendo da rocha o ímpeto dos torsos devecidos.
Os corpos medraron na arxila apreixada
entre o tremor das augas e da terra
levedando na epiderme destas pedras.
Quedou a sutil físgoa do tempo
a domesticar as formas da memoria,
a verter a seiva da beleza,
a morder a carne invisible do baleiro.
E a pedra tornou corpo,
e o corpo luz,
e a luz beleza.
-II-
A nudez,
a beleza
na pel que arde na pedra.
O corpo,
misterio dos seres
na seiva doce da arxila
A forma,
sinuoso tacto
na brisa do desexo.
A arte,
presenza anónima
na espiral do talento.
-III-
Son a pedra, a mica,
o feldespato ferinte desta pel
que recubre a herdanza da paisaxe.
Son a ignota fenda destas rochas,
o silencio dos días consumidos,
a mudez definitiva da memoria.
Son o rego do tempo no granito,
o preciso golpe da buxarda,
o medo incomprendido ao esquecemento.
Son o coiro enxertado nas raíces,
o latexo vagaroso desta ausencia,
o corpo derrubado na nostalxia.
-IV-
E a pedra foi camiño
a esvarar pola pel dos corpos,
a deitarse nos límites dos desexos,
a tinguir de negras ausencias as despedidas.
E da arxila xurdiron trémulos torsos
a atoparse nas augas dos amantes,
a perderse nas caricias dos odiados.
E a pedra foi escuro verniz
a verter o alento da vida,
a ocupar espazos da existencia,
a amosar o músculo da nada.
E da arxila a beleza que estremece,
o signo da materia renacida,
o oficio tantas veces devecido.
-V-
Hai un mar de pedras
afogando a pel dos soños.
Un remuíño de espirais
a aniñar no embigo
que naufraga na tregua do corpo.
Hai un látego de seixos
a sangrar os días,
a maldicir a dor
da cortiza mol que nos separa.
-VI-
Coma a pedra mol
que busca o río
vaga
polos lugares
húmidos do corpo
a túa pel
de serpe
arxilosa.
-VII-
A pedra ten a forza da man que a traballa
a linguaxe íntima na que abalan os corpos
a bater na tersa pel do granito.
Ten a quentura do sangue morno,
aroma a terra e a memoria,
ten o dominio das veigas, dos vales e os cantís,
o repouso das aves e das bestas.
Ten a morte de pedra feito o berce
no que acougan os osos dos antergos;
e as cores cincentas dos santos e dos deuses;
e as cruces que salaian nos camiños;
e os sucos espirais en antas e penedos.
A pedra ten a forza da man que a traballa,
o recendo salobre da brisa dos océanos;
ten a casa de pedra feita a vida
e de pedra é a ferida do amor no ímpeto do odio.
Ten de pedra o corazón tallado
as horas que devalan no tempo dos amantes;
e as pontes sobre as augas de pétrea calma;
e as fontes a estiñar de versos e palabras.
A pedra ten a forza da man que a traballa,
o latexo da materia derramada nos soños,
o sinal fértil no que nace o desexo.
-VIII-
Nos sartegos de pedra
a arxila húmida
recubre a pel
do
tempo.
O tempo:
pegada imprecisa
da
memoria.
O tempo:
face teimosa
do
pasado.
-IX-
Ameite pedra contra o tempo
acariñando o veludo musgo do pasado,
os instantes demorados do crepúsculo,
os anceios do sol coma perdida ofrenda.
Ameite no acedo sabor das
algas e os liques na pel das penas,
na xeografía salobre das furnas
a deitarse na ausencia das marés
apreixando a luz insomne dos océanos.
Ameite na gravidade dos penedos
a devorar o horizonte,
no frío mesto das néboas
a anunciar as albas.
Ameite na calor dos tornos
a domear a arxila,
nas cores do mato e das silveiras
a verdecer a terra.
Ameite pedra contra o tempo,
contra o xofre doce da memoria,
contra o denso óxido da nada.
Ameite pedra contra o tempo.
-X-
Falar coas pedras…
durmir aloumiñado polo sol
sentir na pel a caricia da tarde
procurar o seixo dos teus ollos
perderse na espiral do teu embigo
beixar a talla do teu peito
Falar coas pedras…
-XI-
Pedinche que
tallaras en pedra
o silencio.
A morneza de
ver pasar as
horas contra
o teito do teu cuarto
sen máis que
sentir na pel
o calafrío da
memoria.
Tallar en pedra
o eco xordo do poema.
-XII-
Extramuros tentando abolir
a inmensa distancia que nos separa
adiviño a ausencia a se pousar
nas pedras.
A muda, inmóbil presenza desta paisaxe
non existe sen ti.
Non hai nada que fira máis a pel
que os recordos a espellarse
no gume da memoria.
Cala en ti a transcendencia dos silencios,
o insomnio das noites a espreitar
un suave aceno,
un signo agre nos ollos,
un lento poema nos dedos
a tocarte.
-XIII-
A pedra é fráxil
ante a trabada teimosa
da buxarda.
É fráxil coma o corpo
novo dun adolescente
ante o imparable
desexo de fuxir.
A perfecta caligrafía do tempo
-tallada na pel a lume lento-
devólvenos a palabra fráxil do poema.
-XIV-
Lamber a pedra dos malecóns
co devezo do que soña coa salitre
anegando a pel dos imperios,
aprendéndolle a sede a esta patria.
Patria manacial que abrolla
debuxando o suco da memoria
a tallarse na arxila dos vencidos.
-XV-
Medran menhires, miliarios e estelas
abrollan nas laxes berces e aras,
un rodopío de pedras
a devalar na historia,
un lampexo de luz
sobre o pozo da memoria,
a pel pedrés da terra consumida
nas perpetuas augas da vida.
-XVI-
Finxirei que non escoito
esa chuvia a esvarar nas pedras,
as minúsculas pingas de mica
a apaxar a pel dos muros,
o bruído xordo do silencio
a bater con forza nas entrañas.
Tal vez o meu corpo consumido
será por sempre vendaval
a varrer os camiños da memoria
nesta patria onde a nostalxia
é o destino.
-XVII-
Que saiban de ti as pedras
-espida muller de arxila-
cando o vento ince as velas
na lentura das badías.
Que saiban da dozura
do teu ventre:
fráxil ánfora
de pel de algas.
Que saiban do silencio
cando estiñan as palabras
no río da memoria.
Que saiban da nostalxia
no solpor desta derrota.
Que saiban, muller,
que saiban.
-XVIII-
Pedra a pedra fun erguendo un muro
que separa agora estes dous corpos
no que medran o musgo e máis o sangue
polo que esvara o resío na invernía.
Un muro labrado a coiteladas
coa violencia que proclama o teu silencio,
un lampexo de luz, un laído
a tradear este mar de seixos,
unha pel que se engurra coas ausencias,
unha ollada co arreguizo dun remorso.
Unha fronteira de culpas
separa agora estes dous corpos
nos que medra latexante a indiferenza
-XIX-
Pedras que rolam sozinhas,
devagariño,
coa lentura dos ollos
dos vellos
a espreitar
nas praias
da memoria.
Pedras que mudan
a pel
coma serpes
nas nidias areas
do deserto.
-XX-
É a pedra a última derrota,
o sino feble do tempo
a murchar as trabes da casa.
Ruben as hedras pola pel
da casa a demorar a chamada
inevitable da nada.
Genial, seguiré disfrutando de tus poemas.
ResponderEliminar